Love Story: lutego 2014

sobota, 22 lutego 2014

Rozdzial 2

Kierowalam sie na tyl auta w celu pomocy przy walizkach.
-Czy na pewno chcesz tam jechac?- slysze z ust mojej matki nie poraz pierwy te slowa , powtarzala je od tygodnia coraz czesciej.
-Tak.-odpowiadam bez zastanowienia.
Moja rodzicielka nie odpowiada. Wszystkie walizki juz wyjete. Wzdycham. Pa Polsko. Mam nie zbyt przyjemne wspomnienia z tego kraju i na pewno tu nie wroce. Matka, no coz ona, jak chce to zostanie. Znajac ja i jej nie nawisc do ojca moge jedynie pomarzyc o wizji jej spacerujacej po Harrods lub sluchajacej dyskusji w Hyde Parku.

~*~
Gwar i szmer kolek od walizek, przeplecione mechanicznym glosem kobiety z glosnikow. Jestesmy wewnatrz lotniska Chopina.
-Pasazerow z lotu 345 do Londynu zapraszam aby skierowali sie w kierunku miejsca z odprawa- glos ze glosnika zmusza mnie do zatrzymania sie i odwrucenia w strone matki. Jej oczy. Z tych brazowych teczowek i malych zrenic za chwile wyplynie strumien lez. Kocham ja. Ale chce zaczac nowe zycie. Bez slowa zatapiam sie w jej uscisku. Slysze tylko ciche"Pa kocham Cie, pamietaj. No juz lec". Pozniej juz tylko ciche pociagniecie nosem.
-Ja Ciebie tez mamo, pa.-odpowiadam, odrywam sie z jej uscisku i kieruje sie w kierunku miejsca gdzie oddam bagaz.

~*~
Prosze zapiac pasy, startujemy.- slysze kobiecy glos wydobywajacy sie z glosnikow.
Ostatni raz spogladam przez okno. Byc moze juz nie powroce tutaj, aby zamieszkac, zalozyc rodzine. Chce zaczac nowe zycie, zycie w UK. Wkladam biale sluchawki podlaczone do mojego Black Berry i slysze pierwsze akordy piosenki "Stay". Postanawiam zamknac na chwile oczy. Chwila staje sie trzema godzinami. Ze snu wybudza mnie kobiecy glos oznajmiajacy o podchodzeniu do ladowania.

~*~
Walizka, walizka. Wlasnie tego przedmiotu wypatruje od dobrych 10 kinky. Jedna juz zlapalam. Ostatnia partia z mojego lotu, oby tylko tam byl moj bagaz. Mam tam wiekszosc moich papierow. Kurde. Nie ma je… Jest. Widze, jedzie jako ostatnia. Odetchnelam. Biegne po nia i spokojna juz wychodze z lotniska. Zatrzymuje sie kawalek przed drzwiami do lotniska. Wyciagam telefon i wysylam SMS-a do rodzicielki, ze juz jestem. Zastanawiam sie czy zadzwonic do ojca. Nie, raczej nie. Chowam aparat telefoniczny i wychodze z bram lotniska. Zauwazam kilka czarnych, angielskich taksowek stojacych nie daleko przystanku, gdzie za chwile podjedzie dwu pietrowy, czerwony autobus. Chwile sie zastanawiam czym pojechac. W koncu mijam przystanek i podchodze do jednej z taksowek. Wysiada z niej starszy pan i pomaga z walizkami. Po chwili siedze juz na tylnym siedzeniu pojazdu podajac kierowcy mojego akademika- miejsca, w ktorym spedze kolejne 5 lat mojego zycia. Przynajmniej tak mi sie wydaje...

~*~
Tacham wlasnie walizke na 4 pietro. Pomaga mi w tym jakis wytatulowany fioletowlosy chlopak z kolczykami. Nawet nie znam jego imienia. Po prostu zaoferowal swoja pomoc. To mile z jego strony. Nie odzywa sie do mnie tylko idzie za mna. Jestesmy juz na 4 pietrze.
-Dziekuje.- posylam mu jak najbardziej naturalny usmiech.
- Nie ma za co.- ukazuje rzad bialych zabkow i bez slowa pozegnania odchodzi po schodach na gore.
Mam sie kkerowac do pokoju 435. Wzdycham. To wlasnie poczatek nowego zycia. Nie jest tak zle poza zapachem dymu papierosowego na korytarzu.

~*~
Stoje przed drzwiami z ciemnego drewna i polyskujacym numerem 435. Zapukalam, cisza. Nasiskam klamke i pchne drzwi.
Moj wzrok natychmiast zawiesza sie na drobnej, zakolczykowanej, wytatulowanej brunetce lezacej na lozku ze sluchawkami w uszach. Gdy tylko dziewczyna mnoe zauwaza wylacza muzyke i wstaje z lozka.
-Jestem Jade.- podaje mi reke.
-Emily.- usciskam jej dlon.
-Jestes nowa?- slysze pytanie z jej ust.
-Tak. Zostalam przydzielona do tego pokoju. - odpowiadam.
- Czyli bedziemy razem mieszkac!- przytula mnie. Nie spodziewalam sie takiego gestu z jej strony. Gdy tylko uwalniam sie z jej uscisku zamykam drzwi i podchodze do lewej czesci pokoju, nie zaklejonej plakatami metalowych zespolow. Zaczynam sie rozpakowywac.Nagle slysze otwjerajace sie drzwi, odwracam sie w tamta strone i widze stojacego w progu wytatulowanego bruneta.
-Hej, Jade! Idziesz z nami na.... A kto to?- wskazuje glowa na mnie.
Super. Trafilam do akademika gdxzie mieszkaja same punki. Najpierw chlopak od walizek, potem Jade, a teraz ON. Dosc ciekawie zapowiada sie poczatek mojego nowego zycia. Spokojna ja i caly gang punkow.

~~~~~~~~~~~
Wprowadzam zasade :
1 komentarz = nowy rozdzial :)

sobota, 15 lutego 2014

Rozdział 1

- Emily, Emily!- usłyszałam głos, który zmusił mnie do wstania z łózka i zanurzenia moich bosych stop zielone kapcie.- Emily!- kolejne krzykniecie zmusiło mnie do podniesienia się z materaca. Jak znam życie kobieta do której należał głos, a mianowicie moja rodzicielka, która jak znam życie już krząta się po ~~kuchni~~ lata jak oparzona po całym domu, martwiąc się, ze jej najmłodsza córeczka opuszcza dom, miasto, kraj, w celu studiowania obcego języka w obcym kraju. Ne tak znowu obcym, bo mieszkałam tam 5 lat. Tam mam na myśli Anglię, Londyn. Właśnie Londyn i to nie pasuje mojej mamie, ze jej kochane dziecko opuszcza kraj jakim jest Polska i wyjeżdża. W prawdzie to nie jest takie złe gdyby nie to, ze córeczka ma się spotykać z tatusiem. Tym złym Zackiem Evansem, który 6 lat temu zostawił żonę z dwójką córek na pastwę losu. Tak właśnie widzi to moja mama zawsze nam to tak przedstawiała. Nam mam na myśli mojej siostrze. Ja z moja starsza o 4 lata siostrzyczka zawsze wiedziałyśmy, z mama wyolbrzymia ten problem i przedstawiałyśmy sobie to w sposób bardziej realny. Uciskany przez żonę i mający jej dość wyjechał wcześniej ja o tym informując, zostawiając jej wcześniej 700 złotych miesięcznie na jedna córek, które dalej kocha tylko ma dość zaborczej zony.
-Emily!- znowu moja matka próbuje mnie poinformować, że czas jechać, nareszcie jechać. Mam dosyć tego kraju. Nie żebym go jako nienawidziła ale po prostu za nim nie przepadam. Ubrana już <klik> zeszłam do kuchni w celu zjedzenia śniadania.
- Nareszcie! Za dwie godziny wylatujesz!- panikuje moja matka.
- Spokojnie to az dwie godziny.- uspokajam ją ale mów do ściany, a ona na pewno posłucha.
-Musimy juz wyjeżdżać, Em!- krzyczy kierując się w stronę korytarza. Westchnęłam, pochwyciłam z miski jedno z jabłek i wyszłam z kuchni.
-Wszystkie walizki juz zniesione?- pyta podenerwowana mama.
-Tak.- oznajmiam spokojnie zakładając buty.

Siedzę już w samochodzie czekając az matka zamknie dom. Idzie. Ostatni raz patrzę w stronę domu, w którym spędziłam cały okres dojrzewania.Nie żaluję, że wyjeżdżam z Polski, Anglia to piękny kraj. Mama zajmuję miejsce obok mnie i rusza z podjazdu. Jedziemy w ciszy, może i lepiej. Dojeżdżamy już do lotniska, do wylotu jeszcze godzina i 45 minut. Otwieram drzwi od strony pasażera i wysiadam. Kieruje się na tył samochodu w celu pomocy w wyciąganiu walizek z bagażnika.

Przepraszam, że taki krótki ale tak na szybko, żeby już coś było :P Po 20 pojawi się nowy rozdział.

wtorek, 11 lutego 2014

Prolog

Mam wyjechac na studia, do Londynu. Do mego znienawidzonego przez matke ojca i jego nowej partnerki. Okazuje sie, ze owa dziewczyna ma corke w moim wieku, ale najgorsze jest to, ze mama nie pozwolila mi mieszkac u ojca I trafiam do akademika, a kogo zastaje w pokoju? Wytatulowana i zakolczykowana wyznawczynie szatana, ale nie chodzi tylko Jesy ale o jej ptzyjaciol, a wlasciwie przyjaciela Harrego. Chlopak zdaje sie skrywac wiele tajemnic. Pozostaje jeszcze kwestja Kate, corki partnerki ojca, ktora ku mojemu zdziwieniu zna wszystkich znajomych Jasy i probuje mnie ostrzegac. Na mojej drodze ku szczesciu jak zawsze musi ktos ustac i tym razem jest to Milly, kolezanka z calej tej poszemranej paczki.
Przyjechalam sie tu uczyc, a nie poznawac nieudane milosci i falszywych lub prawdziwych przyjaciol. Nie po to przylecialam tu z Polski tylko dla tego, zeby ktos mogl mnie upokozyc na oczach calej uczelni.

Mam wstep ale pierwszy rzdzial pojawi sie za dwa tygodnie, poniewaz tak jak moj drugi blog zostal zawieszony w dzialaniu na dwa tygodnie :) Nie martwcie sie zaraz wracam :)